UMUT DÜNYAYA GELDİ HOŞGELDİ :))

CANIM OĞLUM! İYİ Kİ GELDİN DÜNYAMIZA

Bugün 14 Şubat 2008, "Sevgililer günü" ve annem tam 37 haftalık hamile, annem Cerrahpaşa Tıp Fakültesine kontrole gidecek ve doğum öncesi izni alacak. Ama benim yapacağım küçük sürprizden habersiz :) Aksilikler de var çünkü son bikaç gündür Ayfer teyzemlerde kaldılar ve iki gündür kar yağıyor . Ayfer teyzemle annem yolların buz tutma ihtimaline karşı acaba bugün değil de yarın mı gitsek doktora diyor . Son anda annem erken uyanıp hadi bugün gideyim bakalım yarına kalmasın diyor iyiki de diyor.

Üzerinde de bu kıyafeti var.
Annem muayene oluyor ama bir sorun var galiba doktorlar biri gidiyor biri geliyor kalp atışlarım yavaşlamış kordon dolanması olabilirmiş diyolar. Ama annem hiç telaşlanmıyor çünkü daha önce kordon dolanması çok duymuş ve doktor kontrolünde olunca bişey olmazmış diye düşünüyor. Ama malesef doktor amcalar öyle düşünmüyor seni bugün sezeryana alabiliriz diyolar annem ciddiye almıyor hadiyin ordan diyor içinden :)). Annem kendi doktoru Doç. Dr Altay Gezer'i arayınca şok oluyor çünkü annemi hemen ameliyathaneye çağırıyor. Annem çok üzülüyor biraz ağlıyor çünkü beni bu kadar erken beklemiyordu ve üstüne üstlük babam da doğumda yanımızda olamayacak çünkü şu anda Japonya'dan buraya gelen uçakta! Geceyarısı inecek ve o zaman ben çoktan doğmuş olacağım :(

Annem hemen tüm ayrıntıları düşünüp temizlikçiyi, benim beşiğim olmadığı için onun siparişini vermesi için Kadriye teyzemi arıyor, ananemi arıyor hastane çantamı bikaç eşyayı ve fotoğraf makinesine pil :) alması için. Bazı yakın arkadaşlarına mesaj yolluyo benim doğacağımı haber vermek için ve ameliyathanede doğum öncesi işlemleri yapılırken yoğun bir telefon trafiği yaşıyor. Doktorlar arada kızıyo sen çok telefonla konuşuyosun diye ama annem ne yapsın bugün doğacağımı bilmiyodu ki. Dedem hastane yatış işlemlerini yapıyor biraz gecikince doktor amcalar kızıyor ama ne yapsın hastane işleri zor. Sonra anneannem de geliyor ve annemi 15:15'te doğuma alıyorlar. Altay Bey anneme diyor ki "çok şanslısın sevgililer gününde anne olacaksın" annem ona cevap verirken bayılıyor ve Kadriye teyzemin "çok tatlı bir oğlun var" lafıyla uyanıyor. Annem de erken doğduğum için kilomun düşük olacağından endişelendiği için hemen kaç kilo bebeğim diye soruyor. O gün ultrasonda 2850 gram çıkmıştım ama 3120 gram doğdum annem çok seviniyor. Annem doğum öncesi hemşirelerle anlaşmıştı doğduğum anı kameraya çekeceklerdi ama anneannem kamerayı vermeyi unutmuş o yüzden çekemediler :(( o yüzden annem çok üzüldü ama olsun sağlıklıyım ya annem çok mutlu : ))

Hemşireler beni anneme getirmek için giydiriyor altımı bezliyor ama ben onların üzerine işiyorum, ilk yaramazlığımı yapıyorum yani :)) sonra anneme getiriyorlar beni annem çok duygulanıyor gözlerinden yaşlar akıyor. Hemşire hemen beni emzirmesi için beni annemin göğsüne koyuyor annem çok şaşırıyor çünkü o memeyi hemen alamayacağımı düşünüyorken ben öyle acıkmışım ki yapışıyorum memeye çekiyorum da çekiyorum az geliyor daha ama olsun idare ediyorum. Annem çok mutlu hep beni alnımdan öpüyor "ne kadar güzel bir şeysin sen" deyip duruyor. Biraz acısı var sezeryan olduğu için ama beni görünce hepsini unutuyor. En korktuğu şey de 8 saat yatıktan sonra ayağa kalkacağı an gece 12de ayağa kaldırıyorlar ama çok şükür o da çok fazla acı vermiyor . Annem merakla babamı bekliyor ve nihayet babam annemi arıyor.

Babam diyo ki "taksideyim şimdi geliyorum" Annem de ona "eve uğra önce evden alınacaklar var" babam şaşırıyo" ne yani siz nerdesiniz ki ablanlarda mısınız yoksa" Annem anlıyo ki babam mesajları almamış o da söylüyo doğduğumu. Babam inanmıyo "şaka yapıyosun dimi" annem de gayet ciddi "bunun şakası olur mu hiç?" diyo. Sonra apar topar evden alınacakları alıp yanımıza geliyo.

İşte babamın beni ilk gördüğü an! gece saat 2:30 Şaşkın şaşkın bakıyo bana "oğlum 1 gece daha bekleseydin ya neydi acelen" diyo ikide bir tekrarlıyo bunu. "Oğlum babayı niye beklemedin" diyo hep. Bilseydim bu kadar üzüleceğini bekletirdim doktor amcayı :))

Annem babam gelecek diye üstümü değişeyim diyor ama hastane çantasını hazırlarken benim bu kadar küçük olacağımı düşünmemiş ve kıyafetim üstüme 3 beden büyük geliyor. mavi hastane çıkışımı da yarın gelen giden olacağı için yarına saklıyor.

Annemle babam bol bol bana bakıyolar, bu şimdi bizim mi? diyolar :) annem bügünkü hikayemizi anlatıyo babama. Altımı değişiyo annem ilk defa. O ana kadar çok kendinde değildi ve ayağa anca kalktı o yüzden öncekileri hep anneannem yapmıştı. Şaşkınlar tabi. Babam bacaklarımı tutuyo annem altımı değişiyo çok miniğim çok! Anneannem yanımızda o da babamın gelmesiyle biraz dinlenme ve uyuma fırsatı buluyo.

Annem çok yorgun, babam da öyle ve neredeyse 40 saattir uykusuz. O yüzden 1kaç saat sonra ayrılıyolar babam eve uyumaya gidiyo ama bizi çok zor bırakıyo. Annem de ilk gecemizde hiç uyumuyo. Her an gözünün önünde olayım istiyo ikide birde bana bakıyo.

İşte bu Umut'un dünyasının ilk günüydü. Hastanede 2 gün daha kaldık ve 16 Şubat 2008de kaç senedir yağmadığı kadar karlar içinde hastaneden çıkıp evimize gittik.